ما و مادر

میری سر کوچه می بینی و یه حجله گذاشته اند و قرآن و آگهی ترحیمی که روش عکس یه جوون خوش چهره و نورانی نقش بسته و روی سینی پایین حجله هم یاس و گلبرگ گل سرخ و دانه های انار پاشیده اند.
بر آگهی ترحیم نوشته است که این فرد در پی حادثه ای بسیار دلخراش از دنیا رفته و همسر و فرزندانش بسیار بیتاب اند. وی چند صباحی پس از پدرش که بزرگ خاندان بوده، دوری وی را تاب نیاورد و از این دنیا رخت بر بست.
اگر غریبه باشد دلت برایش می سوزد و و دائم به آنچه بر آگهی ترحیم نوشته شده فکر می کنی و بر آن گریه می کنی و تصویر حجله را در ذهنت مرور می کنی.
اما اگر دوستت باشد و با او زندگی کرده باشی دیگر بر آنچه در حجله و آگهی دیده ای نمی سوزی، بر عمری می سوزی که با او گذرانده ای و محبت هایی که از او چشیده ای و ...
چه خوب است که اگر در خانه مادر زندگی می کنیم کمی با او واقعا زندگی کنیم و جرعه نوش محبتش باشیم. نه فقط روضه خوان ماتمش باشیم.

1- ببینیم نسبت ما با مادر شهیدمان چگونه است؟

2- بیاندیشیم که علی و حسنین و زینبین ـ علیهم السلام ـ چه کشیده اند و ما از آن چه می فهمیم؟